IRAN
Tar-speler en multi-instrumentalist Milad Mohammadi studeerde aan de Muziekschool van Teheran. In 2014 won hij de tar-wedstrijd van het Iraanse Jeugdfestival. Hij bracht enkele albums uit en is een veelgevraagd muzikant in Europa. Hij werkte samen met Iraanse topmuzikanten en zoekt voortdurend vernieuwing via diverse culturele invloeden.
Sopraan Pauline Lebbe is gefascineerd door oriëntalistische liederen en door het Belgische kunstlied (belle époque en vroege twintigste eeuw). Naast liederen zingt ze oratorium, opera en muziektheater. Ze is lid van verschillende vocale ensembles.
Pianist, klavecinist en musicoloog Liselotte Sels behaalde in 2014 een doctoraat over Turkse volksmuziek. In 2015 werkte ze aan een postdoc over Iraanse muziek (UCSB). Ze is een gepassioneerd docent en schrijft eigen composities. Pauline en Liselotte zijn verbonden aan artistieke onderzoeksgroepen van het Koninklijk Conservatorium Antwerpen.
Teksten
Voorzang
Er onstaat in mijn hart een nieuwe liefde,
Stil en groot,
Die, evenals een bloem verhief de
Stengel en kelk, zoo schoot
Door mijn borst, en door mijn oogen kliefde
Zich den weg, en bood
Zich aan mijn oogen bloot: een nieuwe liefde.
En nu zie ik mijn nieuwe liefde,
Die zich ontweefde
Aan het kristal
Van mijn oogen, door het Heelal
Gaan, alsof een Wezen daar zweefde,
En ik roep uit met zachten schal:
‘Wie zijt gij, mijne liefde?’
En zij zegt tot mij
met een stem zoo helder als kristal
En goud, recht staande:
‘Ik ben de liefde
Van uit uw borst gekomen,
De Liefde voor 't Heelal.’
En zacht gaat henen mijn klare Geliefde,
Henen naar de Menschheid.
En zij schijnt als waaraan geen grens leit,
Liefde.
En zal ik 't u vertellen? - mijne liefde,
Die is de Alles omvattende Liefde,
Gaat voor mij uit, heen door de groote zaal -
En ik volg haar - van het stralend Heelal.
En toen is 't of zij, als een gordijn, hief de
Lucht, en ik zag daar voor ons als kristal,
Stralend en donker, en donker als de straal
Van licht in sneeuw en regen, Menschen die leefden.
‘Ziet gij die slaven in hun zwarte ellende?’
Zei zij tot mij met een stem klaar van liefde, -
En zij werd één met hen in zachte liefde, -
‘Die was het die uwe liefde niet kende.’
En ik werd één met haar oneindige liefde,
En met haar zelve, liefde zonder einde.
Zij is de Nieuwe Liefde.
Zij is de Zon
Van uit de Bron
Der Menschheid.
tekst: Herman Gorter
پیش آواز
نونهالی از عشق در دلم جوانه میزند
آرام و بزرگ
گلگون با جامی برساقه
از سینه ام راه می گشاید
از طریق دیدگانم
روزنه ای میشکافد
و خود را عریان
به من عرضه میکند
عشقی نو
و اکنون معشوق تازه
که در بلور چشمانم شکفته را می بینم
چون موجودی شناورازاعماق کائنات گذرمیکند
و من به آرامی فریاد میزنم
تو که هستی؟
عشق من؟
او با صدایی از بلور و طلی ناب
سربلند پاسخ میدهد
منم عشق
برآمده از سینه تو
عشق به هستی
ومعشوق پاک من با نرمی روان میشود
به سوی انسانیت
و می درخشد بی پایان
عشق
و من به شما خواهم گفت
عشق من
عشقیست فراگیر
که مرا از دالن بزرگ
گیتی تابان هدایت میکند
به ناگاه مثل آنکه پرده ای را کنار زده باشد
در سایه روشن برف و باران
به وضوح یک آبگینه
در برابرمان انسانها را دیدم که میزیستند
این بردگان و بخت سیاهشان را می بینی؟
با صدایی روشن از عشق گفت
و در عشق لطیف با آنها یکی شد
اینها بی نصیبان عشق تو بودند
و من در عشق بی پایانش محو شدم
و من در جانش محو شدم
در عشق بی پایان
اوست عشق نو
اوست خورشید تابان
از سرچشمه ی انسان
vertaling: Sohrab Jabbari
Teksten
بنی آدم اعضای یکدیگرند
که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار
دگر عضوها را نماند قرار
tekst: Saadi Shirazi
De mensen zijn als delen van een geheel
Gesneden uit hetzelfde juweel
Lijdt één van de leden pijn
Dan zal het bij de anderen ook voelbaar zijn
vertaling: Sohrab Jabbari
Waarom deze teksten?
De keuze voor de Iraanse poëzie voor dit project was snel gemaakt. De vier verzen vertegenwoordigen een kenmerkend fragment uit 'Golestan' ('Bloementuin') van Saadi Shirazi, een van de twee grote en invloedrijke meesterwerken van de klassieke dichter, uit 1258. De verzen komen uit het eerste hoofdstuk, over hoe koningen zich moeten gedragen. Elke Iraniër kan deze verzen reciteren en de humanistische boodschap resoneert sterk in de Iraanse cultuur en ver daarbuiten.
Toen we een tegenhanger zochten in de Nederlandstalige literatuur, kwamen we uit bij het monumentale 'Pan' van Herman Gorter, die vooral bekend is voor zijn lange gedicht 'Mei' (1889). 'Pan' is nog veel omvangrijker maar (ten onrechte) veel minder bekend. Het verscheen in 1912 nadat Gorter er vijf jaar aan gewerkt had, en in een uitgebreidere versie in 1916. Het leest als een visionair socialistisch manifest. De lyrische 'Voorzang' sluit mooi aan bij Saadi’s humanistische gedachtegoed.